ریحانه

دیر زمانی ست که ننوشته ام برایت. برای تو که هرچه شادیست برایمان به ارمغان می آوری هنوز تا همیشه تا هستیم و هستی که مانا باشی و شاد. اما نمیدانم انگار در یک کلاف بی سر گیر کرده ام. نوشتنم نمی آید. نمیدانم از کجایش بنویسم. شاید از جایی که تو آنقدر بزرگ شده ای که ریحانه را همان ریحانه میگویی نه نحنانه یا رحنانه! و یا از جایی که آنقدر از بی خیالی علیرضا کفرت بالا می آید که میبینی هلش بدهی بهتر است برای تخلیه ی روحت! و یا از جایی که روزی تمام اتاقت را تنهایی جارو زدی به همان تمیزی که من میزنم! و یا از جایی که با چاقوی واقعنی واقعنی پا به پای من لوبیاهای سبز را خرد کردی دقیق و اندازه ی هم، همان لوبیاهایی که روزی نردبان جک شد و به آسمان رفت! و با...